Van dromen tot een definitief besluit

'' Zon , zee en strand''

Mijn partner en ik zijn nu inmiddels bijna 8 jaar samen waarvan 3 jaar verloofd. Onze eerste vakantie samen was in 2019 vlak voor de geboorte van ons tweede kindje. Dominicaanse Republiek, het land waar mijn moeder vandaan komt, was onze vakantie bestemming. Samen met onze dochter van net twee jaar gingen wij dit twee weken durende avontuur aan.

Het moment dat wij het vliegtuig uitstapten voelden wij ons helemaal thuis. Voor mij was het heel gewoon maar, mijn man en onze dochter kenden dit niet. Mijn hart maakte een sprongetje van hoe blij zij ervan werden. De warmte, de muziek, de mensen en het eten. Het waren twee onvergetelijke weken. 

'' Een sprong in het diepe daar deinzen wij niet voor terug ''

Na de vakantie hebben wij nog lang gesproken over hoe heerlijk het zou zijn om in een ander land een leven op te bouwen met meer het gevoel van vrijheid, minder druk te ervaren en ideeën te kunnen verwezenlijken. Onze dochter bloeide tijdens de vakantie helemaal op alsof ze nooit anders gewend was. Na de geboorte van onze zoon, geboren in juli 2019, was dit enkel nog maar een droom... een diep verlangen.

Leven in een warm land, zo onafhankelijk mogelijk en gewoon genieten van de tijd die je hebt. 

Het leven ging door. Mijn man en ik waren in 2017 begonnen met ons ZZP installatiebedrijf. Deze verantwoordelijkheid hield ons op afstand van iets dat wij eigenlijk alle twee heel graag wilden. Wat ons op afstand hield was elke dag hard werken, alles in de papieren geregeld hebben, een grote verantwoordelijkheid dragen en alles wat bij het ondernemerschap komt kijken. Begrijp mij niet verkeerd, het verdiende ook heel lekker in die tijd. We groeiden als bedrijf en namen mensen in dienst. 

Toen corona om de hoek kwam kijken veranderde de situatie. Lockdowns, weinig tot geen werk hebben, het bedrijf moeten laten krimpen en roeien met de riemen die je hebt. 

Wij hebben ons staande gehouden maar deze periode had ons ook nieuwe inzichten gegeven.

Is dit waar het leven om draait? Is dit wat wij willen met ons leven?

Kei hard werken en veel moeten verdienen om je staande te houden zodat je de huur of hypotheek kunt betalen, om de kleine mondjes te voeden, om af en toe eens een keer iets leuks te kunnen doen. Amper vrije tijd overhouden, drie keer nadenken voordat je iets doet. Niets is van jezelf. 

'' Het moet toch anders kunnen? '' 

Ineens voelde thuis ook niet meer als thuis. Ja als gezin zat het goed en niets mis met onze relatie of onze romantiek maar is dit leven? Het leven dat we voor onszelf willen en hetgeen wat wij onze kinderen willen meegeven? Dat je keihard moet werken en heel veel moet verdienen om je staande te houden waarbij de een het de ander nog harder in zijn gezicht wil smijten hoe goed die het wel niet heeft. Het gevoel van verhuizen en elders een leven opbouwen kwam bij ons weer omhoog. Spanje  ?? 

Want ja,  we willen in een land wonen waar de zon schijnt, waar je naar het strand kunt gaan en veel natuur is.  
Een land dat enigszins nog Europese invloeden heeft.
En een land waarin wij ons wegwijs kunnen maken omdat, een van ons de taal spreekt. 

Ik had online iemand gevonden waarvan ik haar woning kon huren tegen een mooie prijs en in ruil daarvoor haar zou helpen met het runnen van haar B&B. Tijdens mijn zoektocht naar Spaanse installatiebedrijven kwam ik ook in contact met iemand die mijn partner werk zou bieden. 

PERFECTT !! 

Maar dan ... schuldgevoel en angst namen de overhand. Wat als het niet werkt? En onze ouders dan? En onze familie ? De neefjes en nichtjes hebben het allemaal zo leuk met elkaar. De kinderen zijn het zo gewend om hier te wonen en gaan met plezier naar school. Moeten wij daar wel verandering in brengen? 

Spanje was afgeschreven. 

Maar toch waren wij toe aan een nieuwe stap, een nieuwe uitdaging.. iets anders in het leven. 

'' Belgie '' 

België leek ons de beste optie. Prima met de auto te doen, op scholen wordt Nederlands gegeven en de mogelijkheid om in Nederland te blijven werken. 

Twee maanden voor de bevalling van ons derde kindje verhuisden wij naar België. Niet iedereen in de familie was het hierover eens. Het werd ons gegund maar of iedereen het daadwerkelijk leuk vond was wat anders.
Vooral de ouders van mijn partner. Die waren heel hecht met onze kinderen en zagen ze ieder weekend. Het viel hun rauw op hun dak en tot op heden vinden ze het toch nog moeilijk ondanks dat ze zeker blij voor ons zijn en vinden dat wij onze harten moeten volgen. 

'' Een gezin van vijf dat gaat emigreren naar Spanje '' 

Nu inmiddels twee jaar verder ervaren wij dat dit leven niet veel veranderd ten opzichte van ons leven in Nederland. Wij hebben een keuze gemaakt omwille van het gevoel van een ander. Wij hebben niet gekozen voor datgeen wat wij heel graag zelf willen en dat beseffen wij ons nu. Wij zijn pas geleden voor het eerst , als gezin van vijf , op vakantie geweest naar Mallorca, Port de Pollenca. 

Datzelfde gevoel als in de Dominicaanse Republiek ervaarden wij opnieuw. De kinderen waren zelfs anders. Gelukkiger, vrolijker, blijer.. en wijzelf ook. Natuurlijk is vakantie anders als wonen. Dat beseffen wij maar al te goed. Ook daar gaat het leven niet altijd over rozengeur en maneschijn. Ook daar moeten de kinderen naar school. Ook daar moet gewerkt worden. 

Maar wel onder de zon. In het weekend naar het strand kunnen gaan. Veel minder hoeven te verdienen om rond te komen.
En eerlijk als het slecht gaat en ik raak depressief.. |Liever depressief onder de zon dan in de regen. ( dat is een grapje natuurlijk, maar je begrijpt mij wel) 

Sinds onze terugkomst hebben wij het alleen nog maar gehad over de voor- en nadelen van verhuizen, wat onze opties zijn en waren wij het eens dat wij ons gevoel en ons hart moeten volgen. We hebben maar een leven (zover we dat weten).

Samen kwamen wij tot een overduidelijke conclusie en unaniem besluit , inclusief de twee oudste kinderen, ... 

WIJ GAAN VERHUIZEN NAAR SPANJE!